آبان

ماه خوش بو و مرطوب و با طراوت!

این آبان هم میتونه بهترین آبان و هم بدترین آبان زندگیم باشه.

خدایا کمک کن

شب امتحان برق و شعر فلان

این شعر رو شب یکی از امتحانات سخت ترم های آخر کارشناسی وقتی که با زبون روزه میرفتیم امتحان می دادیم و به یاس فلسفی هم رسیده بودم سرودم

تازه فهمیدم چه بود آن همه نغز کلام

Kcl، kvl، جمع آثار و فلان

این همه ناز و تنعم که به سر داد شهف

رمز کار من و اغوای پری بود و فلان

رفت  که با سلف و تونن کاری کند

حال او هم عاقبت چون حال ما بود و فلان

روزها روزه و شب ها به خیال ترم بعد

کار ما دلسوختگان عطشان  است و فلان

از همان اول ترمم چه خوش گفت حکیم

که ای پسر، عشق حقیقی است مگیرش به فلان

گفتمش عاقبت درس چه باشد جانا

گفت وضع رکود است و دروغ است و فلان

دل به مهر هیچ استادی مبند ای هوشیار

کار ما افتادن است با مهر استادان جان

الغرض طی شد ایام جوانی در پی این هشت ترم

حالیا غمت نباشد این نشد،ترم فلان

خدمت، این شهد سخن کز قلمت می ریزد

از مزیت های فرجه است و برق است و فلان

21 خرداد ماه 1395 یادش بخیر.

زندگانی درد بی درمان ماست...

زندگانیم و زمین زندان ماست

زندگانی درد بی درمان ماست

راندگانیم از بهشت جاودان

وین زمین زندان جاویدان ماست

گندم آدم چه باما کرده است

کآسیای چرخ سرگردان ماست

خضر راه خویشتن باش ای رفیق

چشم گریان چشمه ی حیوان ماست

 

علی کله!

هوا که گرم می شد، یا وقتی که دایی ها حال داشتن مارو میبردن علی کله، حالا اگر شام هم اونجا بودیم همه جا تقریبا ساکت بود و صدای آب بود و نسیم خنک و با سخاوت رودخانه و عطر خاصی که الان توی خونه و در تهران به مشامم می رسه!

یادش بخیر.

آغاز زندگی مشترک ما

یا علی گفتیم و عشق آغاز شد...

سالی که الان داریم آخرین روزهاش رو سپری می کنیم سال پر دغدغه ای بود، از همون اول اتفاقات و حوادث طبیعی تقریبا ما رو قرنطینه کرده بود تا الان که به خاطر کرونا مجبوریم کلی تدابیر اتخاذ کنیم.

از قرارداد ما با دانشگاه بگیر تا چک هایی که کشیدیم و دستگاهی که بلاخره تکمیلش کردیم...

آه کل سال رو میشه در حد یک سطر نوشت چه بی حاصل دارم عمر رو میبازم.

تا این که اتفاق مهم زندگیم افتاد و شازده بلاخره یک دوست پیدا  کرد و که قراره یک عمر با هم بسازیم و بریم جلو، اگر یک انار داشته باشیم دون کنیم و با دل خوش با هم بخوریم.

خداروشکر.

سال خوبی رو برای همه ی مردم آرزو می کنم.

ای انسان!

بسم الله الرحمن الرحیم

 یَآ أَیُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ

الَّذِى خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ

فِى  أَىِّ صُورَةٍ مَّا شَآءَ رَکَّبَکَ

صدق الله علی العظیم

انفطار آیه 6-8

امروز دوم اسفند

اسفندماه رو همیشه دوست داشتم ، حال و هوای عید و تق و لق شدن کلاس ها و بوی عیدی بوی پول! 

همیشه حس خوبی برام داشته وقتی بچه تر بودم عیدها به شهر مادر سر می زدیم و با بچه های دایی و خاله ها همبازی می شدیم و بعدش هم اگر مدرسه نمی رفتم تا نزدیکای تابستون همون جا موندگار بودیم.

امسال اسفند ماه فوق العاده ایه، آخرین ایام سال آخرین روزهای قرن 14، فکر می کنم نزدیک 26 ساله می شم و باید یک کارنامه برای خودم تنظیم کنم.

امسال خانواده ی نسبتاً کوچیک ما بزرگتر می شه و چه اتفاق خوبیه، یک امید جدید ، یک خانواده جدید و یک تیم جدید

پرونده های مالی شرکت هم توی این ماه می بندیم و با این که تا حالا به سود دهی نرسیدیم ، من همچنان امیدوارم و به تیممون باور دارم.

انتخابات امسال هم با تنظیم یک لیست از افراد خبره برای مجلس بستم به امید این که تاثیر مثبتی برای آینده فرزندانم داشته باشه.

تغییرات

خداروشکر داره یک اتفاقاتی می افته که میشه اسمش رو تغییرات گذاشت.

اوایلش کمی سردرگمی و دلشوره داشت ولی الان زندگی جذاب تر شده، هر روز با چالش های جدید و اتفاقات خفن!

یک گروه یک نفره توی تلگرام زدم اتفاقاتی که می افته طی روز رو اونجا ویس می فرستم، بعد هم گوششون میدم می خندم

امروز نه آغاز و نه پایان جهان است.

امروز!

سه روزه سر درد مرموزی اومده سراغم و چشمم از حدقه داره درمیاد ، احتمالا برای بیخوابیه.

کار سخت شده کارمندا افتادن به جون هم ترکشش هاش هم به من و شرکت میخوره.

امروز طبقه پنجم کتابخونه مشغول تست دستگاه شدیم که یکی از قطعات از دستم افتاد ، تا طبقه سوم که نفهمیدم چی شد ولی طبقه دوم عمیقا از خدا خواستم کسی زیرش نباشه که تلفات هم بمونه روی دستم!

تست موفقیت آمیز بود و تقریبا به مراحل آخر رسیده ، مشتری عزیز هم امروز مجددا برای پیگیری تماس گرفت و ما مجددا شرمنده شدیم.

دیروز بیمه برای شرکتی که درش مشغولم اخطاریه رد کرد و رفتم پی راست و ریست کارهاش و قبض جریمه رو گرفتم تا پرداخت کنیم. گفتن حقوق ها و مزایا رو پایین میزنید، با مدیرم صحبت کردم گفت افزایش بدیم . حین افزایش یاد شرکت خودمون افتادم که این همه نقدینگی رو کی میتونیم پیدا کنیم  البته که پارسال به مراتب وضعیتمون بدتر بود!

دیروز می خواستم مطلب" روز افتضاح " رو منتشر کنم ولی شب که رسیدم خونه دیدم اینقدرا هم افتضاح نبوده و سابق بر این روزهای بدتری هم داشتم.

هر چی که موجودی حساب بانکیم و پس اندازهام به ته تیگ نزدیک تر و بدهیام بیشتر میشه حس میکنم رابطم با خدا داره قوی تر میشه.

هفته ی آینده رو کلا دارم مرخصی میگیرم تا بچسبیم به دستگاه ، امیدوارم که تکمیل بشه.

اگر این پروژه شکست بخوره چهار تا دلیل میتونه داشته باشه ؛خود ما، صنعتگران بدقول ، دانشگاهیان نکبت مغرور و بازاری های کم سواد  که به همه شون باید پسوند بیشعور هم اضافه کرد.

از نظر روحی هم بدک نیستم منتها کار که کش بیاد و پول دست آدم نباشه که بتونه حرکت دیگه ای رو شروع کنه خیلی سخت میشه.

چه کنیم با تهدید موجودیت!

از دیروز مجددا تصمیم گرفتم که متمرکز بشم روی موضوع پایان نامه، تا رسیدم خونه فیلم هامون رو گذاشتم و زارزار زدم زیر گریه ، حقیقتاً فهمیدن فیلم های مهرجویی برای من بیسواد خیلی سخته ولی تا حدودی میشه از بازی ها و دیالوگ ها لذت برد، علی الخصوص که نقش اول عمو خسرو باشه.

امروز هم که تا رسیدم انگار با پتک زدن توی سرم ، احتمالا آفتاب زده شده بودم و گرفتم خوابیدم تا الان.

زیست شبانه رو با یک چایی تیره که معلوم نیست چه زمانی دم کشیده بود شروع کردم و آمدم پشت میز کارم که به موضوع پایان نامه برسم.

همین الان که باید روی موضوع پایان نامه کار کنم دستگاهی روبه رومه که حاصل تلاش 9 ماهه یک تیم 10 نفرست و البته هنوز تکمیل نشده و یک مقداری شبیه آینه ی دقه! چون هنوز که هنوزه باید روش فکر بشه ، کار بشه و هزینه بشه.

از پارسال دارم روی یک مدل مدیریتی و اقتصادی برای شرکتی که توش کار میکنم فکر می کنم(البته نه به طور منظم ، یک بار یک سال پیش بود ، یک بارم دیروز) احساس می کنم اگر بتونم این طرح رو بنویسم و مدیرم رو مجاب کنم که اجراییش کنه به نتایج مفید و بردبردی در شرایط اقتصادی الان میرسیم.

دانشگاه ، خونه و داستان هایی که ساعت ها فکرت رو مشغول میکنه که حالا چیکار کنی که بتونی حداقل این شرایط رو حفظ کنی. یعنی به عنوان یک شهروند معمولی خیلی تلاش کنی میتونی شرایط فعلی رو حفظ کنی، یعنی امیدت به حفظ شرایط فعلی باشه.

مثلا شرکتت ورشکست نشه، از دانشگاه اخراج نشی،همین خونه ای که هستی یا محله ای که هستی رو بتونی حفظ کنی!( و مثل پرویز نشی که دو هفته ای زندگیش یک پنجم شد.)

باری به هر جهت باید فعلا به بقا ادامه بدیم.