نامه ای به دوست - بخش اول

بسم الله الرحمن الرحیم

دوست و برادر عزیزم،

بهتر دانستم تا ابتدا به تفکرات قبل از ورود به دانشگاه خودم اشاره نمایم تا با شناخت بیشتر بین خودم و تو، بار سنگین ظن به نصحیت را از این نامه بردارم،

در ابتدا تصورم بر این بود که در دنیا سیر سیستماتیکی وجود دارد که می بایست یک به یک با آن ها برخورد نمایم و با حل آن ها به مرحله بعد بروم، بنابراین با یک برنامه ریزی، تقریبا تمام زندگی خود را انجام دادم(به پایان بردم) و تا آن جا پیش رفتم که حتی نوشته سنگ قبر خود را نیز انتخاب نمودم! 

این بینش در تمام ابعاد زندگی ام جلوه گر شد و حتی در جزئی ترین و کلی ترین مسائل زندگی ام ایفای نقش می نمود.

نگاهم به مذهب به عنوان یک ایدئولوژی صرف بود، مانند سایر ایدئولوژی ها، مثلا کمونیسم، و نگاهم به پیامبر مانند نگاهم به مارکس بود، با این که خدا را دوست می داشتم اما نقشی از آن را در زندگی ام احساس نمی کردم و حتی نیازی به آن نداشتم، که همه چیز را در گرو رفتار سیستماتیک خود می دیدم، در واقع وجود خود را برای این سیستم می دیدم.

در مورد سیاست،عرفان،انسان، خانواده و... نیز تعاریفی از همین قبیل داشتم. حتی عشق را روندی عادی در دیگر برنامه های زندگی می دانستم.

 

مثلا:

پریدن

مانند جوجه ها، ما هم یک روز باید لانه امن خود را به قصد پریدن ترک کنیم.

رها شدن بر گُرده‌ی باد است و         

با بی‌ثباتی سیماب‌وارِ هوا برآمدن         

به اعتمادِ استقامتِ بال‌های خویش؛         

ورنه مسأله‌یی نیست:         

پرنده‌ی نوپرواز         

بر آسمانِ بلند         

                 سرانجام         

                            پَر باز می‌کند.         

جهانِ عبوس را به قواره‌ی همّتِ خود بُریدن است،         

آزادگی را به شهامت آزمودن است و         

رهایی را اقبال کردن         

حتا اگر زندان         

              پناهِ ایمنِ آشیانه است         

              و گرم‌ْجای بی‌خیالی‌ سینه‌ی مادر،         

حتا اگر زندان         

              بالشِ گرمی‌ست         

              از بافه‌ی عنکبوت و تارَکِ پیله.         

رهایی را شایسته بودن است         

حتا اگر رهایی          

                دامِ باشه و قِرقی‌ست         

                یا معبرِ پُردردِ پیکانی         

                                        از کمانی؛         

وگرنه مسأله‌یی نیست:         

پرنده‌ی نوپرواز         

بر آسمانِ بلند         

                سرانجام         

                          پَر باز می‌کند.         

"احمد شاملو"