فلسفه زندگی در همراهی با رفیق

در کودکی نمی دانستم که باید از زنده بودنم خوش حال باشم یا نباشم، چون هیچ موضع گیری خاصی در برابر زندگی نداشتم.

فارغ از قضاوتهای آرتیستیک در رنگین کمان حیات ذره ای بودم که می درخشیدم .

آن روزها میلیون ها مشغله دل گرم کننده در پس انداز ذهنم داشتم.

 از هیأت گل ها گرفته تا مهندسی سگ ها، از رنگ و فرم سنگ ها گرفته تا معمای باران ها و ابرها. 

از سیاهی کلاغ گرفته تا سرخی گل انار، همه و همه دل مشغولی های شیرین ساعات بیداریم بودند.

 به سماجت گاوها برای معاش، زمین و زمان را می کاویدم و به سادگی بلدرچین ها سیر می شدم.

گذشت ناگزیر روزها و تکرار یک نواخت خوراکی های حواس، توقعم را بالا برد.

 توقعات بالا و ایده های محال مرا دچار کسالت روحی کرد و این در دوران نوجوانیم بود.

 مشکلات راه مدرسه، در روزهای بارانی مجبورم کرد به خاطر پاها و کفش هایم به باران با همه ی عظمتش بدبین شوم، و حفظ کردن فرمول مساحت ها، اهمیت دادن به سبزه قبا را از یادم برد.

هرچه بزرگ و بزرگ تر شدم به دلیل خودخواهی های طبیعی و قراردادهای اجتماعی از فراغت آن روزگار طلایی دور و دورتر افتادم.

 این روزها و احتمالاً تا همیشه، مرثیه خوان آن روزها باقی خواهم ماند.

تلاش می کنم به کمک تکنیک بیان، و با علم به عوارض مسموم زبان، آن همه حرکت و سکون را بازسازی کنم، و بعضاً نیز ضمن تشکر و سپاس از همه همنوعان زحمتکشم که برایم تاریخ و تمدن ها ساخته اند گلایه کنم، که مثلاً چرا باید کفش هایمان را به قیمت از دست دادن پاهایمان بخریم؟ و چرا باید برای یک گذران سالم و ساده، خود را در بحران های دروغ و دزدی دیوانه کنیم؟چرا باید زیبایی های زندگی را فقط در دوران کودکی مان تجربه کنیم؟ حال آنکه ما مجهز به نبوغ زیباسازی منظومه هاییم! هان؟

در مقایسه ی با آن ظلمات سنگین و عظیم "نبودن"، "بودن" نعمتی است که با هر کیفیتی شیرین و جذاب است. 

بدبینی های ما عارضه های بد حضور و ارتباطات ماست.

فقر و بیماری و تنهایی و مرگ ، هیچ گاه به شکوه هستی لطمه نخواهد زد.

 منظومه ها می چرخند و ما را با خود می چرخانند.

 ما، در هیأت پروانه هستی، با همه توانایی ها و تمدن هایمان شاخکی بیش نیستیم.

 برای زمین، هفتاد کیلو گوشت با هفتاد کیلو سنگ تفاوتی ندارد.

یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی ها و مشکلات ما نیست.

 اگر ردپای دزد آرامش و سعادت را دنبال کنیم، سرانجام به خودمان خواهیم رسید که در انتهای هر مفهومی نشسته ایم و همه چیزهای تلنبار مربوط و نامربوط را زیر و رو می کنیم.

به نظر می رسد، انسان آسانسورچی فقیری است که چرخ تراکتور می دزدد.

 البته فقط به نظر می رسد! تا نظر شما چه باشد؟!

که چی بشه؟

که چی بشه؟

این خطرناک ترین سوالیست که ذهنم را به خود مشغول کرده، هم خطرناک و هم پست و موحش.

ویل دورانت درمقدمه ی لذات فلسفه می گوید: « امروز فرهنگ ما سطحی و دانش ما خطرناک است، زیرا از لحاظ ماشین توانگر و از نظر غایات و مقاصد فقیر هستیم.آن تعادل ذهنی که وقتی از ایمان دینیِ گرمی بر می خواست از میان رفته است.

ما بر روی زمین با سرعتی بی سابقه حرکت می کنیم و نمی دانیم ، و فکر نکرده ایم، که آیا در اینجا برای نفوس ناآرام خود سعادتی پیدا خواهیم کرد؟»

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست

آن به که کار خود به عنایت رها کنند

خوبه، ولی به کار من نمیاد!

قرآن ؟ بله بسیار خوب است،بسیار محترم است، مقدس است اما به کار من نمی آید.

امام علی ؟ شخصیتی بسیار ممتاز، یک رهبر، عارف و مرد دین، اما به کار من نمی آید.

مسجد ؟ ...

بلایی که امروز دامن گیر ما مسلمان ها شده است دور شدن از مفاهیم و فرهنگ اسلامی است،

اسلام را به عنوان یک دین محترم و یک مکتب انسان ساز می شناسیم، ولی حاضر نیستیم برای یافتن سوالات زندگی خود از آن کمک بگیریم.

در نتیجه برای آرامش میرویم سراغ یوگا، برای اخلاق سراغ روسو و برای موفقیت هم دنبال راز!

و این برای ما ترکیبی شترگاوپنگ از سبک زندگی به وجود می آورد و در نهایت ترجیح می دهیم مکتبی که کاربرد عملی برای ما ندارد را در گنجه بگذاریم و به زندگی برسیم.

حالا چاره چیست؟ یا باید قربانی فرهنگ ترجمه شویم و یا با بازگشت به خویشتن خویش، راهی برای رسیدن به یک زندگی با عزت و آزاد برای خود و دیگر هم قطارانمان هموار کنیم.

 یکی از راه های موجود برای بازگشت به خود، معرفت و شناخت نسبت به ارزش هایی است که به آن ها باور داریم، معلم شهید انقلاب، دکتر علی شریعتی این موضوع را  چنین بیان می کند:  آن چه را که ما فاقدِ آنیم ایمان و قدرت ایمان نیست، بلکه عدمِ معرفت درست و منطقی و علمی به مسائلی است که بدان ایمان ‫داریم.