محبوب من!

اگر در زندگی‌ِ من نبودی

بانویی چون تو را «خلق» می‌کردم

که قامتش چون شمشیر، زیبا و کشیده

و چشمانش چون آسمانِ تابستان، زلال باشد

صورتش را روی برگ درختان نقش می‌زدم

و صدایش را بر برگ درختان

حک می‌کردم

موهایش را کشتزاری از ریحان،

کمرگاهش را از شعر،

و لب و دهانش را جامی عطرآگین

می‌ساختم

و دستانش را،

چونان کبوتری که آب‌ را نوازش می‌کند

و ترسی از غرق شدن ندارد.

تمام‌ طول شب را بیدار می‌ماندم

تا لرزش گردنبند و موسیقی گوشواره‌اش را ترسیم کنم

اگر در لوح سرنوشتم نبودی

تو را به گونه‌ای [چنین] می‌آفریدم:

تکّه‌ای از ماه را قرض می‌گرفتم،

مشتی صدفِ دریا و روشنای سحر

دریا، مسافران و سفر را وام می‌گرفتم

ابر را برای چشمانت می‌‌کشیدم

و با باران می‌رقصیدم

اگر در واقعیت نبودی،

ماه‌ها و ماه‌ها به پیشانی بلند

لب‌های کشیده‌ات و انگشتانت می‌پرداختم

محبوب من!

بانویی چون تو را می‌کشیدم بلور دست!

و در میان مژگانش دو ستاره درخشان می‌‌نشاندم

اما محبوب من!

چه کسی بسان توست؟

کجا خواهد بود؟ کجا…؟ کجا…؟