انسان پوک پر از اعتماد

وقتی یک بچه کوچیک رو میبینیم که گریه می‌کنه چه حسی در ما ترغیب میشه؟ به نظرم ترحم چرا؟ چون به نظرم پشتوانه‌ای ندارند و تنها راه ابراز مشکلشون گریه است!

من آدم بزرگ‌ها رو هم همینطور می‌بینم، این باعث می‌شه که درکشون کنم، زیاد جدیشون نگیرم و نخوام که ناراحتشون کنم.

ما نهایتا یک کوه اتم هستیم که با یک هدفی دور هم جمع شدن و در نهایت هم از هم جدا می‌شن، چیزی جدی تر از این وجود نداره.

دو سال پیش یک مستند میدیدم از یک نوع زنبور در جنگل‌های استوایی این زنبور فقط 48 ساعت عمر می‌کرد و تنها وظیفه اش تولید مثل و گرد افشانی نوعی انجیر بود که خوراک غالب یک تعداد حیوان دیگر در جنگل بود... نقش این حشره از خیلی از آدم های این کره حیاتی تر می تونه باشه.

یه جایی خوندم زمین بدون انسان میتونه ادامه بده ولی بدون زنبور نه، خوب منطقی به نظر میاد!

جنازه‌های خوشبخت

جنازه‌های ملول

جنازه‌های ساکت متفکر

جنازه‌های خوش‌برخورد، خوش‌پوش، خوش‌خوراک

در ایستگاه‌های وقت‌های معین

و در زمینهٔ مشکوک نورهای موقت

و شهوت خرید میوه‌های فاسد بیهودگی

مستندات زندگی

این 60 روز بهاری سه تا مستند دیدم که جذاب بودند و حس بهتری به زندگی برام ایجاد کردند:

- سیاره زمین 2-Planet Earth II-  محصول بی بی سی ملعون که این بار هم مثل فصل یکمش شاهکار کردند از فیلم برداری تا صدا گذاری معرکه است و آدم رو با سایر مخلوقات روی کره ی زمین آشنا می کنه ، برای من که دیگه ده سالی هست که فقط مسیر خونه و سر کار و دانشگاه رو میرم واقعا لازم بود و حس خوبی گرفتم.

- این مستند رو به نظرم باید در ادامه همون سیاره زمین دید، دنیای کوچک-Tiny World- ! این یکی یک سر و گردن از سیاره زمین بالاتره البته خوب جدیدتر هم هست و امکانات خیلی بیشتری قطعاً تونستن به کار بگیرند و این هم محصول آمریکای جهانخوار هست در سال 2020.

- و اما آخری که دید جالبی نسبت به نظام های سیاسی اقتصادی دنیا بهم داد و وضعیت الان را برایم قابل درک تر کرد با کمی تمایلات کمونیستی( اینا رو بابام گفت که طبق کتاب کاپیتال مرحوم مارکس تدوین شده) محصول کشور فرانسه به اسم سرمایه در قرن بیست و یکم -capital in the twenty-first century- یک مستند خوش ساخته که حتما باید دید.