شرافتِ عطش

سالِ بی‌باران         

آب         

نومیدی‌ست .

شرافتِ عطش است و         

تشریفِ پلیدی         

توجیهِ تیمم.

به جِدّ می‌گویی: «خوشا عَطْشان مردن،         

که لب تر کردن از این         

گردن نهادن به خفّتِ تسلیم است.»

تشنه را گرچه از آب ناگزیر است و گشنه را از نان،         

سیرِ گشنگی‌ام سیرابِ عطش         

گر آب این است و نان است آن!         

"سرود قدیمی قحط سالی، احمد شاملو"